بررسی میزان هم‌کاری گروهی نویسندگان مقالات تألیفی مجله کومش در فاصله سال‌های 1378 تا 1389

  سابقه و هدف: مشارکت علمی و همکاری گروهی نویسندگان نقش مهمی در عرصه علم و دانش دارد. برخی از دلایل این مشارکت علمی عبارت است از تبادل مؤثر و مفید نظرات، افزایش کیفیت مقالات گروهی، استفاده از تخصص و مهارت نویسندگان همکار، افزایش انگیزه در پژوهش‌گران برای انجام فعالیت‌های پژوهشی. هدف مقاله حاضر، تعیین میزان هم‌کاری گروهی میان نویسندگان مقالات منتشر شده در مجله کومش در یک دوره دوازده ساله بود.   مواد و روش ‌ ها: جامعه پژوهش، مجموعه مقالات منتشر شده در مجله کومش در بازه زمانی 1378 تا 1389 می‌باشد. پژوهش به شیوه علم‌سنجی صورت پذیرفته است. آمار توصیفی مورد نیاز و تحلیل داده‌ها با کمک نرم‌افزا اکسل انجام شده است.   یافته ‌ ها: نتایج نشان می‌دهد که از مجموع 440 مقاله منتشر شده در مجله کومش، 1584 نویسنده شرکت داشته‌اند که میانگین تعداد نویسندگان در هر مقاله 6/3 نفر است. از نظر جنسیت، 22/72% مرد و 78/27% زن هستند. بررسی نتایج در مورد پرکارترین مؤسسات و مراکز دانشگاهی نشان داد که پژوهش‌گران با وابستگی سازمانی دانشگاه علوم پزشکی سمنان، (در مجموع با 612 مقاله گروهی) بیش‌ترین حضور را در مجله کومش داشته است. در مورد همکاری گروهی بین نویسندگان، نتایج نشان داد که تنها 44 مقاله از 440 مقاله (10%) تک نویسنده هستند. این در حالی است که به‌نظر می‌رسد در سال‌های اخیر گرایش به سمت تألیف مقالات گروهی افزایش یافته است. هم‌چنین ضریب همکاری گروهی بین نویسندگان مقالات مجله کومش 61/0 برآورد گردید. نتیجه ‌ گیری: به‌طورکلی، میزان هم‌کاری گروهی بین متخصصان و پژوهش‌گران پزشکی و پیراپزشکی در سطح بالایی قرار دارد. این موضوع در مجله کومش نیز به وضوع قابل مشاهده است